Szeliniak sosnowy (Hylobius abietis) to jeden z najgroźniejszych szkodników młodych upraw sosnowych w Europie i Azji. Choć niepozorny z wyglądu, ten chrząszcz potrafi wyrządzić poważne szkody w lasach. Żeruje na korze i pędach młodych drzew iglastych, co często prowadzi do ich zamierania i obumierania całych upraw. Skutki jego działalności to nie tylko straty przyrodnicze, ale również poważne straty ekonomiczne. Leśnicy doskonale zdają sobie sprawę, jak dotkliwe mogą być jego ataki.

Jak skutecznie chronić lasy przed szeliniakiem? Kluczem do walki z tym szkodnikiem jest zrozumienie jego biologii i cyklu życia. Dzięki temu możliwe jest opracowanie i wdrażanie skutecznych metod zwalczania. Obecnie stosowane są różnorodne strategie, w tym:

• Pułapki feromonowe – przyciągają dorosłe osobniki, ograniczając ich populację.
• Biologiczne preparaty ochronne – środki oparte na naturalnych substancjach, które ograniczają rozwój szkodnika.
• Wykorzystanie naturalnych wrogów – np. drapieżników i pasożytów, które ograniczają liczebność szeliniaka w sposób ekologiczny.

Każda z tych metod ma swoje zalety i ograniczenia, dlatego trudno jednoznacznie wskazać najskuteczniejszą strategię. Jednak jedno jest pewne – stawka jest wysoka: chodzi o przyszłość i zdrowie naszych lasów. Dlatego tak ważne jest dalsze prowadzenie badań i wdrażanie zintegrowanych metod ochrony.

Charakterystyka szeliniaka sosnowego

Szeliniak sosnowy to chrząszcz z rodziny ryjkowcowatych, który może pełnić dwojaką rolę w ekosystemie: z jednej strony wspiera rozkład materii organicznej, z drugiej – stanowi poważne zagrożenie dla lasów iglastych. Szczególnie upodobał sobie sosny, modrzewie i świerki, przez co uznawany jest za jednego z najbardziej uciążliwych szkodników w lasach Europy i Azji.

Dorosły osobnik osiąga długość od 8 do 14 mm. Jego ciało ma barwę brązową z charakterystycznymi żółtymi plamkami, które ułatwiają identyfikację w terenie. Jak przystało na przedstawiciela ryjkowcowatych, posiada wyraźny ryjek. Cykl rozrodczy szeliniaka jest specyficzny – samice składają jaja w korzeniach pniaków drzew iglastych, a larwy żerują w systemach korzeniowych, prowadząc do ich rozkładu i osłabienia całych drzewostanów.

Jedna samica może złożyć od 60 do nawet 100 jaj. W sprzyjających warunkach populacja może gwałtownie wzrosnąć, co czyni kontrolę nad nią wyjątkowo trudną i wymaga szybkiej reakcji.

Cechy morfologiczne i cykl życiowy

Dorosłe szeliniaki sosnowe mają zwartą, krępą budowę ciała. Ich znakiem rozpoznawczym są czułki osadzone na końcu ryjka – typowe dla ryjkowców. Żyją głównie w martwym drewnie, gdzie również zimują – w korzeniach pniaków. Gdy temperatura wzrasta, rozpoczynają nowy cykl życia: składają jaja i przystępują do żerowania.

Cykl rozwojowy przebiega w kilku etapach:

1. Składanie jaj – samice umieszczają jaja w korzeniach pniaków.
2. Wylęganie larw – po 2–3 tygodniach z jaj wykluwają się larwy.
3. Żerowanie larw – larwy drążą długie, nawet metrowe korytarze w korzeniach, powodując największe szkody.
4. Zimowanie – larwy i dorosłe osobniki zimują w korzeniach, co pozwala im natychmiast rozpocząć aktywność wiosną.

Zdolność do zimowania w korzeniach sprawia, że szeliniaki są gotowe do działania zaraz po nadejściu wiosny. Młode chrząszcze szybko się rozprzestrzeniają, co utrudnia ich kontrolę. Dlatego skuteczna walka z tym szkodnikiem wymaga wiedzy i długoterminowej strategii.

Larwa szeliniaka i jej rozwój w pniakach drzew iglastych

Larwy szeliniaka sosnowego są głównym źródłem szkód w środowisku leśnym. Żerując wewnątrz pniaków drzew iglastych, niszczą ich strukturę od środka. Jaja składane są bezpośrednio w korzeniach, a larwy rozwijają się w ukryciu – w wąskich, długich chodnikach pod korą, co czyni je niemal niewidocznymi i trudnymi do wykrycia.

Pniaki stanowią dla larw idealne środowisko, ponieważ zapewniają:

• Pożywienie – bogate w składniki odżywcze drewno korzeniowe.
• Schronienie – ukrycie przed drapieżnikami i warunkami atmosferycznymi.
• Stabilne warunki – odpowiednia wilgotność i temperatura.

Zrozumienie rozwoju larw jest kluczowe dla skutecznej ochrony lasów. To właśnie na tym etapie można wdrożyć działania biologiczne i mechaniczne, które ograniczą populację szkodnika i zminimalizują szkody.

Żer uzupełniający i regeneracyjny dorosłych osobników

Po zimie dorosłe szeliniaki natychmiast przystępują do tzw. żeru uzupełniającego. Odbywa się on głównie na młodych drzewkach i służy odbudowie zapasów energetycznych przed okresem rozrodu. Młode osobniki żerują przede wszystkim na korze, co w przypadku dużej liczebności może prowadzić do poważnych uszkodzeń drzew i zahamowania ich wzrostu.

Starsze chrząszcze przechodzą przez etap żeru regeneracyjnego, koncentrując się na szyjkach korzeniowych. Dzięki temu utrzymują zdolność do rozmnażania, co jest kluczowe dla kontynuacji cyklu życiowego.

Oba typy żerowania mają istotne znaczenie:

• Biologiczne – wpływają na kondycję i płodność chrząszczy.
• Praktyczne – stanowią punkt wyjścia do opracowania skutecznych metod zarządzania populacją.

Zrozumienie zachowań żerowych szeliniaka może realnie pomóc leśnikom w ochronie młodych upraw i ograniczaniu szkód wyrządzanych przez tego niepozornego, ale groźnego chrząszcza.

Szkodliwość i wpływ na uprawy leśne

Szeliniak sosnowy to niewielki, lecz wyjątkowo groźny szkodnik drzew iglastych. Choć jego rozmiary mogą być mylące, potrafi wyrządzić ogromne szkody, szczególnie w młodych uprawach. Jego żerowanie prowadzi do masowego obumierania sadzonek, co stanowi poważne zagrożenie dla gospodarki leśnej. Z tego powodu uznawany jest za jeden z najgroźniejszych szkodników leśnych w Europie i Azji.

Aby skutecznie chronić uprawy leśne, niezbędne jest poznanie biologii i zachowań tego owada – jego cyklu rozwojowego, preferencji pokarmowych oraz sposobu działania. Szeliniak najczęściej atakuje młode drzewa, osłabiając je, a często prowadząc do ich całkowitego zamierania. Największe straty notuje się w szkółkach leśnych, gdzie sadzonki są szczególnie podatne na atak – delikatne, bezbronne i łatwe do zniszczenia. Zrozumienie mechanizmów działania szkodnika to pierwszy krok do skutecznej ochrony.

Atakowane gatunki drzew: sosna, modrzew, świerk

Choć głównym celem szeliniaka jest sosna, nie ogranicza się on wyłącznie do niej. Równie chętnie atakuje modrzewie i świerki, co sprawia, że zagrożone są różne gatunki drzew iglastych.

Gatunek drzewa	Stopień zagrożenia	Skutki żerowania
Sosna	Bardzo wysoki	Obgryzanie kory, osłabienie, zamieranie całych fragmentów upraw
Modrzew	Średni	Uszkodzenia kory, zaburzenia transportu wody i składników odżywczych, podatność na infekcje
Świerk	Niski do średniego	Rzadziej atakowany, ale w okresach masowego pojawu może ucierpieć

Znajomość preferencji pokarmowych szkodnika pozwala lepiej zaplanować działania ochronne i ograniczyć straty w uprawach iglastych.

Uszkodzenia sadzonek i młodych drzew

Charakterystyczne objawy obecności szeliniaka to obgryziona kora aż do bielu, żółknące i opadające igły oraz ogólne osłabienie roślin. Drzewka wyglądają na chore i tracą witalność z dnia na dzień. To moment, w którym nie można zwlekać – konieczne jest natychmiastowe działanie.

Skutki żerowania szeliniaka są wielowymiarowe:

• Osłabienie roślin – utrudniony transport wody i składników odżywczych
• Otwarcie drogi dla infekcji grzybowych i pasożytów
• Zwiększone ryzyko całkowitego zniszczenia plantacji – zwłaszcza przy dużej liczebności szkodnika
• Utrata przydomowych nasadzeń – nawet niewielka populacja może wyrządzić poważne szkody

Wczesne rozpoznanie objawów i szybka reakcja to klucz do ograniczenia strat.

Szkółki leśne i uprawy jako miejsca największych strat

Szkółki leśne to środowisko, w którym szeliniak sosnowy może wyrządzić największe szkody. Młode sadzonki rosną tam gęsto, są delikatne i pozbawione naturalnych mechanizmów obronnych. Dla szkodnika to idealne warunki do rozwoju – nawet niewielka liczba osobników może spowodować poważne straty.

Aby skutecznie chronić szkółki i młodniki, należy:

1. Monitorować uprawy – regularne kontrole pozwalają wykryć szkodnika na wczesnym etapie
2. Poznać cykl życia szeliniaka – wiedza o jego rozwoju ułatwia planowanie działań prewencyjnych
3. Reagować natychmiast – szybkie wdrożenie środków ochronnych ogranicza rozprzestrzenianie się szkodnika
4. Stosować sprawdzone strategie ochrony – do czasu opracowania nowych metod, należy korzystać z dostępnych i skutecznych rozwiązań

Monitoring i wykrywanie obecności szkodnika

Skuteczne monitorowanie szeliniaka sosnowego stanowi podstawę ochrony lasów przed tym niepozornym, lecz groźnym chrząszczem. Proces ten opiera się na rozmieszczaniu specjalistycznych pułapek oraz systematycznym kontrolowaniu upraw, co umożliwia szybkie wykrycie pierwszych oznak obecności szkodnika i natychmiastowe podjęcie działań zaradczych.

W praktyce stosuje się połączenie tradycyjnych metod z nowoczesnymi rozwiązaniami technologicznymi. Taka kombinacja tworzy elastyczny i niezawodny system wczesnego ostrzegania. Czasem wystarczy jeden sygnał, by zapobiec poważnym stratom w drzewostanie.

Wałki sosnowe i ich zastosowanie

Wałki sosnowe to klasyczna i sprawdzona metoda monitorowania szeliniaka, która mimo upływu lat nie traci na skuteczności. Wykonane z okorowanego drewna sosnowego, wydzielają intensywny zapach żywicy, który działa jak naturalny wabik na dorosłe osobniki szkodnika.

Ich skuteczność wynika z prostoty działania:

• Naturalny zapach żywicy przyciąga chrząszcze w sposób zbliżony do warunków naturalnych.
• Rozmieszczenie wałków w strategicznych miejscach pozwala na bieżące śledzenie aktywności szkodnika.
• Wczesne wykrycie umożliwia szybką reakcję i ograniczenie rozprzestrzeniania się szkodnika.
• Potwierdzona skuteczność – np. w jednym z nadleśnictw w północno-wschodniej Polsce udało się wykryć ognisko szeliniaka, zanim doszło do masowego pojawu.

Proste, a jakże skuteczne rozwiązanie, które wciąż znajduje zastosowanie w nowoczesnym leśnictwie.

Pułapki rurowe z atraktantem Hylodor

Wśród nowoczesnych narzędzi do walki z szeliniakiem wyróżniają się pułapki rurowe z atraktantem Hylodor. To lekkie, plastikowe konstrukcje wyposażone w rurki oraz specjalny środek wabiący, który imituje naturalny aromat żywicy.

Hylodor działa jak magnes – skutecznie przyciąga dorosłe chrząszcze, umożliwiając ich odłów i ocenę skali zagrożenia. Główne zalety tej metody to:

• Precyzyjne wykrywanie obecności szkodnika – pozwala na szybkie reagowanie.
• Ocena intensywności nalotu – kluczowa przy planowaniu działań ochronnych.
• Łatwość montażu i obsługi – lekkie i mobilne konstrukcje.
• Wysoka skuteczność – potwierdzona w praktyce leśnej.

Bez danych – ani rusz. Dlatego pułapki rurowe z Hylodorem stały się nieodzownym elementem nowoczesnych strategii monitoringu.

Rowki chwytne i inne metody odłowu

Wśród metod wspomagających monitoring szeliniaka znajdują się również rowki chwytne. Choć proste w wykonaniu, są niezwykle skuteczne. Wystarczy wykopać rowki o przekroju 20×30 cm wokół zrębów – i gotowe. Chrząszcze, przemieszczając się po terenie, wpadają do nich, co umożliwia ich łatwe usunięcie.

Ich zalety to:

• Naturalna bariera – zatrzymuje przemieszczające się owady.
• Uzupełnienie innych metod – dobrze współgrają z pułapkami rurowymi i wałkami sosnowymi.
• Niska kosztowność – nie wymagają specjalistycznego sprzętu.
• Potwierdzona skuteczność – stosowane z powodzeniem w wielu nadleśnictwach.

Czasem to właśnie najprostsze rozwiązania okazują się najbardziej niezawodne.

Rola zapachu żywicy w wabieniu szeliniaka

Zapach żywicy odgrywa kluczową rolę w przyciąganiu szeliniaka sosnowego. Ten intensywny, leśny aromat to dla chrząszcza jasny sygnał: „tu znajdziesz pożywienie i miejsce do złożenia jaj”.

Dlatego większość pułapek – zarówno klasycznych, jak i nowoczesnych – bazuje na tym naturalnym wabiku. Zrozumienie reakcji szkodnika na zapachy pozwala tworzyć coraz skuteczniejsze narzędzia do jego wykrywania.

To doskonały przykład, jak wiedza biologiczna przekłada się na praktyczne rozwiązania w ochronie środowiska. Nauka i praktyka idą tu ręka w rękę.

Metody ograniczania populacji

W walce z szeliniakiem sosnowym — jednym z najgroźniejszych szkodników lasów iglastych — leśnicy stosują zintegrowane podejście, łącząc tradycyjne techniki z nowoczesnymi rozwiązaniami. Dzięki temu możliwe jest skuteczne kontrolowanie liczebności tego owada i ograniczanie szkód w młodych drzewostanach.

Najczęściej wykorzystywane metody to:

• Pułapki — działają prewencyjnie, wyłapując dorosłe osobniki zanim złożą jaja.
• Środki chemiczne — stosowane interwencyjnie, gdy populacja szkodnika wymyka się spod kontroli.

Pułapki, takie jak wałki sosnowe czy rurowe konstrukcje z atraktantem Hylodor, wykorzystują naturalne substancje wabiące dorosłe osobniki. To skuteczna metoda, która pozwala ograniczyć rozmnażanie szkodnika, zanim dojdzie do zniszczenia upraw.

Choć chemiczne środki ochrony roślin budzą kontrowersje, wciąż bywają niezbędne — zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych. Ich stosowanie wymaga jednak precyzji, umiaru i świadomości wpływu na środowisko.

Przelegiwanie zrębów jako forma prewencji

Jedną z bardziej naturalnych i skutecznych metod ograniczania populacji szeliniaka sosnowego jest tzw. przelegiwanie zrębów. Polega ono na pozostawieniu terenu po wycince bez nowych nasadzeń przez około dwa lata.

W tym czasie szkodnik traci dostęp do świeżych pniaków — idealnych miejsc do składania jaj. Efektem jest przerwanie cyklu rozwojowego i spadek liczebności populacji.

Korzyści z przelegiwania:

• Naturalna bariera ochronna przed rozmnażaniem szkodnika.
• Brak konieczności stosowania chemii w początkowej fazie ochrony.
• Wzmocnienie odporności ekosystemu przy połączeniu z innymi metodami.

Choć metoda ta wymaga cierpliwości i odpowiedniego planowania, jej skuteczność w dłuższej perspektywie czyni ją kluczowym elementem zrównoważonej ochrony lasów.

Znaczenie naturalnych wrogów, w tym dzięciołów

W ochronie lasów nie wszystko zależy od człowieka. Naturalni wrogowie szeliniaka sosnowego odgrywają istotną rolę w ograniczaniu jego populacji. Na czele tej grupy znajdują się dzięcioły, które żerując na larwach ukrytych pod korą, skutecznie redukują liczebność szkodnika.

Obecność dzięciołów to:

• Oznaka zdrowego ekosystemu leśnego.
• Naturalne wsparcie w ochronie młodych drzewostanów.

Oprócz dzięciołów, w biologicznej kontroli szeliniaka uczestniczą również:

• Drapieżne owady, które atakują larwy i dorosłe osobniki.
• Pasożyty, ograniczające rozwój szkodnika.
• Drobne ssaki, które pośrednio wpływają na populację owada.

Choć ich działanie często pozostaje niezauważone, razem tworzą złożony system biologicznej kontroli. Wspieranie tych mechanizmów pozwala ograniczyć stosowanie chemii i sprzyja równowadze w przyrodzie. To fundament zrównoważonego leśnictwa.

Możliwości biologicznej i chemicznej kontroli

Współczesne podejścia do ochrony lasów coraz częściej opierają się na biologicznej i chemicznej kontroli szeliniaka sosnowego. Metody biologiczne, takie jak:

• Wprowadzanie naturalnych wrogów, np. drapieżników i pasożytów.
• Stosowanie mikroorganizmów szkodliwych dla szeliniaka.

zyskują na znaczeniu, ponieważ są bardziej przyjazne dla środowiska i często skuteczniejsze w dłuższej perspektywie.

Z kolei środki chemiczne nadal odgrywają ważną rolę, szczególnie w sytuacjach wymagających szybkiej interwencji. Trwają intensywne badania nad:

• Nowymi formułami środków ochrony roślin.
• Technikami aplikacji, które minimalizują wpływ na inne organizmy i glebę.

Sprawdź na czym polega: Zapobieganie szkodnikom drewna

Szeliniak świerkowiec (Hylobius pinastri)

W świecie ryjkowców szeliniak świerkowiec (Hylobius pinastri) może nie imponuje rozmiarem, ale jego szkodliwość nie pozostawia złudzeń. Choć mniejszy od swojego sosnowego kuzyna, potrafi wyrządzić poważne szkody w młodych drzewostanach iglastych, szczególnie w świerkach. Osłabione przez jego żerowanie drzewa stają się bardziej podatne na inne czynniki stresowe, co może prowadzić do znacznych strat w gospodarce leśnej.

Ten niepozorny chrząszcz posiada zwarte, dobrze zbudowane ciało, które doskonale przystosowane jest do żerowania na szyjkach korzeniowych i korzeniach drzew. Jego obecność w młodnikach świerkowych wymaga natychmiastowej reakcji. Kluczowe są tu regularna obserwacja i szybkie działania ochronne.

Wciąż trwają prace nad biologicznymi metodami ochrony, które mogłyby skutecznie ograniczyć populację tego szkodnika. Czy przyniosą one przełom? Czas pokaże, ale nadzieje są duże.

Szeliniak modrzewowiec (Hylobius excavatus)

Szeliniak modrzewowiec (Hylobius excavatus) to największy z krajowych szeliniaków. Mimo swoich rozmiarów, spotykany jest rzadziej niż inne gatunki, co ogranicza jego wpływ na lasy – przynajmniej na razie. Preferuje modrzewie, na których żeruje, powodując lokalne uszkodzenia, zwłaszcza w młodych nasadzeniach.

Choć nie występuje masowo, nie należy go lekceważyć. Zrozumienie jego biologii i zależności środowiskowych może pomóc w opracowaniu skutecznych metod ochrony. Być może przyszłe badania wyjaśnią, co ogranicza jego ekspansję i jak lepiej chronić modrzewiowe uprawy przed jego szkodliwym wpływem.

Szeliniak korzeniowiec (Hylobius transversovittatus)

Szeliniak korzeniowiec (Hylobius transversovittatus) to wyjątkowy przedstawiciel ryjkowców. W przeciwieństwie do innych gatunków, nie zasiedla lasów, lecz preferuje podmokłe tereny, gdzie jego głównym żywicielem jest krwawnica pospolita. Ta nietypowa preferencja siedliskowa czyni go interesującym obiektem badań ekologicznych.

Choć nie zagraża bezpośrednio drzewom iglastym, jego obecność może wpływać na roślinność bagienną. Zrozumienie jego roli w tych ekosystemach może przyczynić się do ochrony bioróżnorodności. Co więcej, jego biologia może okazać się przydatna w kontrolowaniu inwazyjnych gatunków roślin, z którymi dzieli siedliska.

Inne ryjkowcowate: sieciech niegłębek i smoliki (Pissodes spp.)

Wśród ryjkowcowatych znajdują się również inne szkodniki, takie jak sieciech niegłębek oraz smoliki (Pissodes spp.). Choć mniej znane, mogą wyrządzać znaczne szkody w uprawach sosnowych. Sieciech często występuje razem z szeliniakiem sosnowym, co zwiększa presję na młode drzewa.

Smoliki, mimo podobieństwa do szeliniaków, wyróżniają się charakterystycznym ubarwieniem i wzorami na pokrywach, co może utrudniać ich identyfikację w terenie. Ich obecność wpływa na kondycję drzew oraz skuteczność działań ochronnych.

W kontekście zarządzania tymi trudnymi do uchwycenia owadami, nowoczesne metody monitoringu i identyfikacji mogą odegrać kluczową rolę. Dzięki nim możliwe będzie skuteczniejsze reagowanie na zagrożenia i lepsze planowanie działań ochronnych w lasach.

Znaczenie gospodarcze i działania leśników

Szeliniak sosnowy – choć niewielki, może powodować poważne szkody w polskich lasach, zwłaszcza tam, gdzie prowadzone są prace nad odnową drzewostanów. Ten niepozorny owad generuje znaczące straty finansowe, dlatego od lat znajduje się pod stałą obserwacją naukowców i specjalistów ds. ochrony środowiska leśnego.

Leśnicy doskonale znają zagrożenie, jakie niesie ten szkodnik, i podejmują konkretne działania w celu ochrony młodych drzew. Nowoczesne zarządzanie lasami to nie tylko sadzenie nowych roślin, ale również ciągły nadzór nad populacją szkodników. W walce z szeliniakiem stosuje się różnorodne metody:

• pułapki feromonowe – przyciągają dorosłe osobniki i pozwalają na ich eliminację,
• biologiczne środki ochrony – bezpieczne dla środowiska,
• mechaniczne zabiegi – ograniczające liczebność szkodnika.

Skuteczność tych działań zależy od systematyczności i specjalistycznej wiedzy, ale przynoszą one wymierne efekty w ochronie młodników.

Skala szkód w uprawach drzew iglastych

Nie daj się zwieść jego rozmiarom – szeliniak sosnowy może wyrządzić ogromne szkody. Dorosłe osobniki atakują młode sadzonki sosny, modrzewia i świerka, co prowadzi do:

• osłabienia roślin,
• deformacji pędów,
• całkowitego obumarcia sadzonek.

W praktyce oznacza to konieczność ponownego sadzenia oraz opóźnienia w procesie odnowy lasu. To z kolei przekłada się na realne straty czasowe, finansowe i ekologiczne. Dlatego tak istotne jest zrozumienie mechanizmów działania tego szkodnika – tylko wtedy możliwe jest opracowanie skutecznych metod ochrony na poziomie lokalnym i ogólnokrajowym.

Strategie ochrony młodników sosnowych

Zwalczanie szeliniaka to proces długofalowy, wymagający precyzyjnych i zróżnicowanych działań. Jednym z najskuteczniejszych narzędzi są pułapki rurowe z atraktantem Hylodor, które przyciągają dorosłe owady i pozwalają skutecznie ograniczyć ich liczebność.

Równie ważne jest regularne monitorowanie populacji, które umożliwia szybką reakcję, zanim sytuacja wymknie się spod kontroli. Przykład z praktyki:

W jednym z nadleśnictw w północno-wschodniej Polsce, dzięki zastosowaniu pułapek i bieżącej analizie danych, udało się zmniejszyć straty w młodnikach o ponad 60% – i to w ciągu zaledwie dwóch sezonów.

Sprawdź także: Jakie rodzaje drewnojadów występują w Polsce?

Rekomendacje dla zarządców lasów w 2025 roku

Zmiany klimatyczne i rosnąca agresywność szkodników wymagają od leśników natychmiastowych działań. W 2025 roku warto postawić na innowacyjne i zintegrowane podejście do ochrony lasów. Rekomendowane działania obejmują:

• nowoczesne systemy monitoringu – wykorzystujące dane z czujników i obrazów satelitarnych,
• rozwój biologicznych metod zwalczania – skutecznych i bezpiecznych dla środowiska,
• szkolenia dla pracowników leśnych – umożliwiające szybkie rozpoznanie objawów żerowania szkodnika,
• wprowadzenie automatyzacji i sztucznej inteligencji – jako narzędzi wspierających zarządzanie ochroną lasów.