Entomolodzy swoje życie poświęcają owadom i ich badaniom. A przynajmniej swoje życie zawodowe. Wydawało by się więc, że powinni oni lubić owady. Jak najbardziej tak jest. Są jednak owady których entomologowie nie lubią, są nimi Mrzyki.
Mrzyki to owady, które entomologom często psują szyki niszcząc ich z trudem zgromadzone entomologiczne zbiory owadów. Również inni przyrodnicy nie pałają do nich sympatią mrzyki niszczą bowiem wypchane ptaki i futra. W Polsce gatunków mrzyków występuje dziesięć. W naszym artykule napiszemy jak wyglądają mrzyki, co jedzą mrzyki, jak przebiega zwalczanie mrzyków, jak się pozbyć mrzyków, jak wytępić mrzyki, co zrobić żeby nie mieć mrzyków jak uchronić zbiory przed mrzykami i jak uchronić zbiory przed mrzykami muzealnymi.
Mrzyki zaliczane są do skórnikowatych. Skórnikowate są owadami o zwartym, a czasami niemal kulistym, dobrze wysklepionym ciele. Ciała skórników często pokryte są włoskami lub szczecinkami. Zazwyczaj skórnikowate są czarne lub brązowe, rzadziej żółtawe lub czerwonawe. Płaska głowa aż po oczy wciągana jest do przedtułowia. U niemal wszystkich skórnikowatych na środku czoła znajduje się przyoczko.
Od innych skórnikowatych mrzyki różnią się głównie pokryciem ciała. Ciała mrzyków pokryte są łuskami, a nie włoskami lub szczecinami tak jak inne gatunki skórnikowatych. Łuski te wraz z rozwojem osobnika ulegają wytarciu. Czasami mrzyki są tak wytarte, że sprawiają wrażenie nagich. Głowa mrzyków od przodu przykryta jest wyciągniętym do przodu płatem przedpiersia. W środkowej części czoła znajduje się przyoczko. Ilość segmentów czułków jest zmienna w zależności od gatunku. Jest ich od 4 do 11. Tak duża zmienność ilości czułków nie występuje u innych gatunków skórnikowatych. Ciała mrzyków są kuliste i lekko przypłaszczone.
Mrzyki odżywiają się trudnym do strawienia i mało pożywnym pokarmem. Prawdę mówiąc niewiele zwierząt przeżyło by na takiej diecie. Z tego powodu rozwój mrzyków jest bardzo wolny. Trwa on wiele miesięcy, a nawet lat. Warto zauważyć, że z podobną sytuacją mamy do czynienia u innych wyspecjalizowanych w spożywaniu nietypowego, trudnego do strawienia pokarmu gatunków owadów. Wiele lat trwa rozwój szkodników drewna takich jak spuszczel pospolity, czy kołatek domowy. Bardzo długi jest również rozwój karaluchów w których diecie znajdują się tak nietypowe rodzaje pożywienia jak klej, papier, książki, włosy, martwe owady i płatki skóry.
W przeciwieństwie do nich owady odżywiające się łatwiejszym do strawienia pokarmem rozwijają się dużo szybciej. Na przykład muszki owocowe, które odżywiają się drożdżami, które żyją na powierzchni gnijących owoców mogą rozmnażać się po upływie kilku godzin od przeobrażenia się, a cały ich rozwój trwa od jednego do dwóch tygodni. Bardzo szybki jest rozwój zwykłych much, które także preferują łatwe do strawienia pokarmy.
Podczas swojego rozwoju larwy mrzyków wielokrotnie, bo od 5 do nawet 16 razy przechodzą przeobrażenie. Stadium poczwarki trwa od jednego do trzech tygodni. Mrzyki są poważnymi szkodnikami powodującymi duże straty, choć ze względu na specyficzną dietę tych zwierząt większość ludzi nigdy nie miała z nimi nigdy do czynienia. W domach prywatnych mrzyki zazwyczaj nie są tak poważnym zagrożeniem.
Walka z mrzykami polega głównie na konstruowaniu szczelnych gablot i pojemników na zbiory w taki sposób, aby były one całkowicie niedostępne dla mrzyków. Jeśli mrzyki żerują w przedmiotach mogą być zwalczane metodą fumigacji beztlenowej. W takim przypadku porażone przez mrzyki przedmioty umieszczane są wewnątrz szczelnej folii z której przy pomocy specjalnych urządzeń znanych jako generatory azotu usuwany jest tlen. W powstałej w ten sposób atmosferze mrzyki giną ponieważ nie mogą oddychać. Przyjrzyjmy się bliżej najczęściej występującym gatunkom mrzyków.
Mrzyk muzealny (Anthrenus museorum) to owad zaliczany do rodziny skórnikowatych. W Polsce mrzyki muzealne występują bardzo powszechnie. Mrzyki muzealne są niewielkimi owadami mającymi zaledwie od 2,2 do 3,6 milimetra długości. Ciało mrzyków muzealnych jest brązowe, ale pokrywy poprzecznie poprzecinane są białymi pasami. Białe są również brzegi przedplecza mrzyków muzealnych. Ośmioczłonowe czułki mrzyka muzealnego zakończone są dwuczłonową buławką. Larwy mrzyków muzealnych są żółte z wyjątkiem części grzbietowej, która jest brązowa. Ciało larw mrzyka muzealnego gęsto pokryte jest włosami. Czułki mrzyka muzealnego złożone są z ośmiu segmentów. Odwłok mrzyka muzealnego zakończony jest trzema pęczkami włosów o złotym kolorze. Larwy mrzyka muzealnego są większe od osobników dorosłych, ale i one mają jedynie do 4,5 milimetra długości.
Mrzyk muzealny jest owadem szeroko rozpowszechnionym. Pojawia się w wielu rejonach Europy oraz Bliskiego i Dalekiego Wschodu.
Dorosłe mrzyki muzealne odżywiają się głównie nektarem oraz pyłkiem.
Wśród owadów mrzyk muzealny jest najpoważniejszym szkodnikiem zbiorów. Szczególnie duże straty mrzyk muzealny powoduje w zbiorach entomologicznych, księgozbiorach i wypchanych zwierzętach. Poza muzeami mrzyk muzealny często spotykany jest w domach w których niszczy tkaniny zwłaszcza wełniane i futra. O obecności mrzyka muzealnika w danym miejscu świadczy drobny brązowy pył, który znaleźć można tam, gdzie się pojawia.
Uszkadzanie wymienionych obiektów przez mrzyki muzealne możliwe jest dzięki silnym narządom gębowym typu gryzącego w które wyposażone są ciała mrzyków. Grzbietowa strona ciała mrzyków muzealnych pokryta jest białymi łuseczkami. Mrzyki muzealne mają dwie pary skrzydeł z których przednie są twarde i skórzaste, a tylne błoniaste.
Mrzyki muzealne rozmnażają się w miejscach w których nie są niepokojone przez ludzi na przykład dookoła boazerii i pod wykładzinami. Ilość jaj składanych przez samice mrzyków muzealnych jest dość niewielka jak na owady. Składają one ich od 20 do 50. Jaja te mają 0,5 milimetra długości. Składanie jaj przez samice mrzyka muzealnego trwa dwa tygodnie. Najczęściej samica mrzyka muzealnego składa jaja w miejscach obfitujących w odpowiedni dla larw pokarm. Po upływie 14-30 dni z jaj wykluwają się larwy mrzyka muzealnego. Larwy mrzyka muzealnego instynktownie unikają światła. Podobnie jak jest to w przypadku wielu innych owadów takich jak na przykład karaluchy, kołatek domowy czy spuszczel pospolity długość życia mrzyków muzealnych uzależniona jest od tego, jakie warunki panują w miejscu w którym żyją mrzyki muzealne. Czynników wpływających na długość życia mrzyków muzealnik jest wiele, ale najważniejsze z nich to ilość dostępnego pożywienia, temperatura oraz wilgotność. Poza budynkami mrzyki muzealne rozwijają się w gniazdach pszczół, ptaków oraz pająków, ale rozwój mrzyków muzealnych w środowisku nie synantropijnym zanotowany został tylko w niektórych spośród państw w których występuje mrzyk muzealny. Długość stadium poczwarki mrzyka muzealnego również podlega sporym wahaniom. Trwa ono od półtora do czterech tygodni w zależności od temperatury panującej w danym miejscu. Życie osobników dorosłych mrzyków muzealnych jest dość krótkie. Trwa ono 14 ? 40 dni.
Kolejnym gatunkiem mrzyka jest mrzyk dziewannowiec (Anthrenus verbasci) znany również jako mrzyk gabinetowy. Rozmiarami przypomina on inne gatunki mrzyków. Mrzyki dziewannowce są czarne lub brązowe. Na grzbietowej stronie ciała cętkowane są mającymi biały lub żółty kolor łuseczkami. Oczy mrzyka dziewannowca są zaokrąglone. Krótkie nogi mrzyka gabinetowego chowają się w znajdujące się po brzusznej stronie ciała rowki. Pojedyncza samica mrzyka gabinetowego składa od 20 do 100 kremowych jaj mających 0,5 milimetra długości. Mrzyk dziewannowiec ma od 1,7 do 3,5 milimetrów długości. Jego ciało jest owalne, przypłaszczone i dość szerokie. Pokrywają je wąskie łuski. Pomiędzy oczami czoło mrzyka dziewannowca jest lekko wypukłe lub płaskie. Na głowie mrzyka gabinetowego znajdują się żółtobrunatne łuski. Na przedpleczu mrzyka gabinetowego znajdują się trzy białe plamy, które utworzone są z białych łusek. Jedna z tych plam znajduje się nad tarczką, a dwie pozostałe w tylnych kątach.
Reszta przedplecza mrzyka gabinetowego w różnych proporcjach pokryta jest czarnymi i żółtobrunatnymi łuskami. Łuski w kolorze zółtobrunatnym najczęściej znajdują się w przedniej części linii środkowej przedplecza oraz obok białych plam. Czasami łusek w tym kolorze jest na tyle dużo, ze na ciele mrzyka dziewannowca niemal nie ma łusek czarnych. Rowek do chowania czułków w części przedtułowiowej sięga połowy długości bocznego boku przedplecza mrzyka dziewannowca. Na pokrywach mrzyka dziewannowca znajdują się trzy zygzakowate, poprzeczne przepaski. Składają się one z żółtobrunatnych i białych łusek. Łuski białe występują w poprzecznych skupieniach, które otoczone są łuskami żółtobrunatnymi. Każde skupienie łusek białych składa się z od 5 do 7 łusek. Pomiędzy przepaskami znajdują się czarne łuski tworzące tło desenia. Deseń mrzyka dziewannowca cechuje się sporą zmiennością. Spodnia część ciała mrzyka dziewannowca pokryta jest białymi łuskami. Tylko na przednim brzegu pierwszych czterech sternitów, a także na środkowej części piątego sternitu znajdują się łuski czarne oraz żółtobrunatne. Barwa łusek oraz ich ilość cechują się dużą zmiennością. Znanych jest osiem odmian mrzyka dziewannowca. Cztery z nich znane są jedynie z kontynentu północnoamerykańskiego.
U odmiany nebulosus występującej na kaukazie i w rejonie Morza Śródziemnego łuski czarne zastąpione są ciemnobrunatnymi.
Na Terenie półwyspów Bałkańskeigo i Pirenejskiego, Syrii, Wysp Balearskich i Tunezji występuje odmiana nitidus. Ma ona nieco węższe, niemal włoskowate łuski. Łuski te są rzadziej rozmieszczone, przez co prześwieca przez nie całe ciało. Deseń na pokrywach jest silniej skontrastowany z powodu wyraźniej zaznaczonego tła i białych przepasek.
Odmiana confusus ma jasne, żółtobrunatne łuski. Łuski te nieznacznie różnią się od łusek białych. Sprawia to, że owad ten sprawia wrażenie dwu, a nie trójkolorowego. Czasami łuski czarne są u tej odmiany zastąpione przez ciemnobrunatne.
Odmiana bifasciata nie ma pierwszej z przepasek, ani białych łusek. Dlatego na przedniej połowie łusek pomiędzy łuskami czarnymi znajdują się łuski żółte. Odmiana ta znana jest z Berlina.
Kopulacja mrzyków dziewannowców odbywa się kilka dni po zakończeniu stadium poczwarki. Przeciętnie trwa ona od 4 do 7 dni. Czasami zdarza się, ze dorosłe samice mrzyka gabinetowego w ogóle się nie odżywiają. Jaja mrzyka gabinetowego składane są pojedynczo przez 3-4 dni. Ich liczba może się wahać od 13 do 44. Zazwyczaj jest ich około 30. Po pobraniu pokarmu mogą składane być dalsze jaja. Jaja składane są przez samice mrzyka gabinetowego przez 2 tygodnie. W tym czasie składanych jest do 100 jaj. W zależności od temperatury larwy mrzyka gabinetowego wylęgają się z jaj po upływie od 7 do 35 dni. W przeciwieństwie do innych owadów wilgotność otoczenia nie ma wpływu na długość rozwoju jaj mrzyka gabinetowego. Stadium larwalne mrzyka gabinetowego trwa od 5 do 21 miesięcy. W warunkach naturalnych larwy mrzyka gabinetowego przezimują. Stadium poczwarki mrzyka gabinetowego trwa od 1 do 3 tygodni. Najczęściej ma ono miejsce od lutego do maja. Postać dorosła mrzyka gabinetowego po przekształceniu z poczwarki trwa nieruchomo w skórce ostatniego stadium larwalnego przez od 4 do 40 dni. W klimacie umiarkowanym cykl rozwojowy mrzyka dziewannowca trwa cały rok. W zależności od warunków w ciągu roku mogą powstawać dwa pokolenia lub rozwój pojedynczego pokolenia mrzyka gabinetowego może wydłużyć się do dwóch lat. Mrzyk dziewannowiec jest groźnym szkodnikiem zbiorów zoologicznych w tym zwłaszcza zbiorów owadów, które w krótkim czasie może zniszczyć całkowicie. Poważne szkody wyrządza również w magazynach suchych produktów pochodzenia zwierzęcego. Niszczy wyroby takie jak wełna, wyroby wełniarskie, jedwab, kokony jedwabnika, włosy, pierze, rogi, wyroby z rogów, futra, skóry, wyroby skórzane, kości i klej zwierzęcy. W Polsce mrzyk dziewannowiec notowany jest w całym kraju w tym zwłaszcza w większych miastach. Szeroko rozpowszechniony jest on również poza Polską.
Anthrenus pimpinellae ma od 2,5 do 4 milimetrów długości. Jego ciało jest czarne, lekko spłaszczone, szerokie i jajowate. Pokryte jest ono szerokimi łuskami. Buławka czułek jest krótka i zwarta. Oczy na przednim brzegu są zatokowato wycięte. Rowki do chowania czułków na przedtułowiu zajmują 1/3 długości bocznego boku przedplecza. Czarne, białe i rude łuski znajdujące się na wierzchu ciała Anthrenus pimpinellae tworzą charakterystyczny deseń. W środkowej części przedplecze pokryte jest czarnymi łuskami. Na bokach przedplecza łuski są rude z domieszką białych. Na bokach przedplecza wśród łusek rudych zawsze znajduje się plamka składająca się z czarnych łusek. Pod nią zazwyczaj znajduje się regularna plamka składająca się z łusek białych. Na pokrywach białe łuski tworzą poprzeczną, szeroką opaskę która umieszczona jest nieznacznie nad środkiem ich długości. Na końcach pokryw znajduje się spora ilość łusek rudych i niewielka białych. Tłem pokryw są czarne łuski. Spód ciała pokryty jest łuskami w kolorze białym. Na odwłoku małe czarne plamki występują na bocznych brzegach pierwszych czterech sternitów a także w środkowej części sternitu piątego. Deseń oraz ubarwienie cechują się dużą zmiennością. Zawsze jednak na każdym z boków przedplecza znajduje się wyraźna czarna plamka.Przepaska na pokrywach bywa bardzo wąska, a nawet zredukowana do niewielkiego trójkąta na boku każdej pokrywy. Zdarza się jednak także, że jest ona rozszerzona, a nawet, że pokrywy w całości pokryte są szarymi włoskami.
Łącznie znanych jest kilkanaście odmian i podgatunków z których wszystkie występują jedynie na niewielkiej części areału zajmowanego przez ten gatunek. Osobniki dorosłe Anthrenus pimpinellae widywane są na kwiatach od kwietnia do lipca. Anthrenus pimpinellae preferuje rośliny kwitnące na biało, ale widywany bywa również na innych roślinach. Żywi się pyłkami roślin i nektarem. Kopulacja odbywa się na kwiatach podczas bezwietrznych i słonecznych dni. Rozwój larw trwa trzy lub cztery miesiące. Postaci dorosłe przezimują bez opuszczania osłonki poczwarkowej i wylinki krwawej. Gatunek ten nie powoduje dużych strat. Sporadycznie zdarza się, że niszczy on pierze, wełnę, włosie, suszone ryby oraz zbiory entomologiczne. Anthrenus pimpinellae jest szeroko rozpowszechniony. Notowany był na wszystkich kontynentach.
Anthreus scrophulariae ma od 3 do 4,5 milimetrów długości. Jego ciało jest czarne, owalne i lekko wydłużone. Pokryte jest ono długimi łuskami. Środkowe części boków pokryw są niemal równoległe. Buławka czułek wydłużona. Oczy na przednim boku są zatokowato wycięte. Rowki do chowania czułek na przedtułowiu zajmują 1/3 długości bocznego boku przedplecza. Czerwone, czarne i białe łuski znajdujące się na wierzchu ciała układają się w charakterystyczny deseń. Łuski czerwone bledną pod wpływem światła. U okazów wyblakniętych mogą być one nawet żółte. Na przedpleczu znajdują się białe łuski pokrywające tylne kąty i boki. Przedni brzeg przedplecza oraz jego środek pokryte są łuskami w kolorze czarnym. Na powierzchni pokryw czarne łuski tworzą tło. Wzdłuż całego szwu, oraz na końcach pokryw dość szeroko występują łuski czerwone. Łuski białe występują na każdej z pokryw w trzech poprzecznych skupieniach tworzących razem z rozszerzającymi się w ich kierunku plamami złożonymi z czerwonych łusek odchodzących od szwu trzy wąskie, faliste poprzeczne przepaski. Czasami zdarza się, że przepaski te są przerywane. Spodnia część ciała pokryta jest łuskami białymi. Przednie kąty pierwszych czterech sternitów odwłoka, a także środkowa część piątego sternitu pokryte są łuskami w kolorze żółtoczerwonym. Deseń, oraz ubarwienie wierzchu ciała cechują się wysoką zmiennością.
Większość odmian występuje w krajach o cieplejszym od polskiego klimacie zwłaszcza w południowej części Stanów Zjednoczonych oraz nad Morzem Śródziemnym. W Polsce spotykane są wyłącznie okazy ubarwione typowo. Różnice dotyczą jedynie szerokości przepasek. Zdarza się też, że na przedpleczu znajdują się nie tylko łuski białe, ale także czerwone. Osobniki dorosłe pojawiają się od kwietnia do lipca. W mieszkaniach mogą pojawiać się już w marcu. Żywią się nektarem, oraz pyłkiem. Kopulacja odbywa się na kwiatach podczas słonecznej pogody. Pojedyncza samica składa od 25 do 50 jaj. Larwy wykluwają się z jaj po upływie od 13 do 20 dni. Podczas rozwoju linieją one od 6 do 12 razy. Przepoczwarzenie odbywa się jesienią. Stadium poczwarki trwa dwa tygodnie. Osobniki dorosłe nie opuszczają osłonki poczwarkowej, lecz bez ruchu przezimują wewnątrz niej. Larwy Anthreus scrophulariae żyją w gniazdach ptaków, ssaków i błonkówek oraz pod korą drzew. Pojawiają się też wewnątrz pomieszczeń, gdzie odżywiają się różnymi rodzajami martwych bezkręgowców, oraz odpadkami pochodzenia zwierzęcego. W pomieszczeniach zamkniętych nie może przebiec pełen cykl rozwojowy. Przed złożeniem jaj samice muszą pobrać pokarm z kwiatów. Zimą niezbędne jest obniżenie temperatury. Wymagania wilgotnościowe larw są wyższe od wymagań innych gatunków mrzyków. Z tych powodów gatunek nie występuje masowo, w związku z czym nie powoduje on dużych strat. Nieznaczne szkody powoduje w produktach pochodzenia zwierzęcego takich jak włosie, wełna, skóra, rogi, jedwab, pierze oraz w produktach wykonanych z wymienionych produktów.
Anthrenus picturatus makolskii ma od 3,5 do 4,5 milimetra długości. Jego ciało jest owalno-jajowate i lekko spłaszczone. Pokrywają je szerokie, czarne łuski. Stopy, czułki i golenie są brunatne. Łuski znajdujące się na wierzchu ciała są białe, brunatne lub czarne. Buławka czułek wydłużona. Głowa pokryta jest czarnymi i brunatnymi łuskami. Rowki do chowania czułków na przedtułowiu nie sięgają połowy długości bocznego brzegu przedplecza. Boki przedplecza szeroko pokryte są białymi łuskami. Środek przedplecza pokryty jest łuskami w kolorze czarnym, które otoczone są łuskami brunatnymi. Niewielka tarczka jest ledwie widoczna. Na pokrywach łuski czarne stanowią tło. Najliczniejsze są brunatne łuski nadające temu owadowi takiż odcień ciała. Białe łuski tworzą charakterystyczny deseń. Głównym elementem tego deseniu jest rysunek znajdujący się w przedniej połowie pokryw obok szwu. Rysunek ten przypomina pióra schematyzowanej strzały. Stałe są również plamy z białych łusek znajdujące się u nasady każdej pokrywy. Plamy te znajdują się na połowie szerokości pokryw, oraz na ich końcu. Spodnia część ciała pokryta jest białymi łuskami. Jedynie w przednich kątach sternitów odwłoka znajdują się małe plamy z czarnych łusek. Ubarwienie pokryw cechuje się sporą zmiennością.
U niektórych osobników przeważają łuski białe, ale deseń się nie zmienia. Również kształt łusek jest zmienny. Stosunek ich długości do szerokości waha się od 2,7 do 3,3. Osobniki dorosłe widywane bywały w maju i w czerwcu na białych kwiatach. Odżywiają się one nektarem i pyłkiem. W budynkach pojawiają się wcześniej bo już w lutym lub w marcu. Larwy żyją wewnątrz magazynów produktów pochodzenia zwierzęcego oraz mieszkań. Odżywiają się martwymi bezkręgowcami. Przepoczwarzenie ma miejsce późną jesienią. Cykl rozwojowy trwa rok, a w warunkach optymalnych jedynie pół roku. W hodowli w której larwy celowo hodowane były w złych warunkach życiowych żyły one 6 lat i przechodziły w tym czasie linienie 50 razy. Gatunek ten powoduje duże szkody w zbiorach ornitologicznych oraz entomologicznych. Powoduje też niewielkie szkody w magazynach produktów pochodzenia zwierzęcego.
Anthrenus flavipes ma od 2,5 do 4 milimetrów długości. Jego ciało jest dość krępe, szerokie i nieznacznie przypłaszczone. Pokrywają je szerokie, brunatnoczarne łuski. Nogi i czułki są rude. Łuski na wierzchu ciała są białe lub jasnobrunatne. Nieliczne osobniki Anthrenus flavipes są czarnobrunatne. Buławka jest wydłużona. Najdłuższy jest jej ostatni człon. Rowki do chowania czułków na przedtułowiu dochodzą do 1/3 długości bocznego boku przedplecza. Na środku przedplecza znajduje się duża plama złożona z jasnych łusek z niewielką domieszką łusek ciemnobrunatnych. Pozostałe części przedplecza pokryte są białymi łuskami. Plamy z białych łusek zazwyczaj pokryte są łuskami jasnobrunatnymi. Łuski czarnobrunatne tworzą tło. Spodnia część ciała pokryta jest białymi łuskami. Ubarwienie cechuje się sporą zmiennością w związku z czym opisanych zostało wiele odmian spośród których część pojawia się jedynie na niewielkiej części areału zajmowanego przez ten gatunek. Zmienność ta polega na występowaniu większej liczby łusek czarnobrunatnych lub białych, co zmienia wygląd osobników dorosłych. Osobniki dorosłe odżywiają się nektarem oraz pyłkiem kwiatów. Larwy zjadają wszystkie suche produkty pochodzenia zwierzęcego zawierająca keratynę.
Dla rozwoju tego gatunku mrzyka niezbędna jest wysoka temperatura wynosząca od 25 do 35 stopni Celsjusza, oraz rytmiczne podwyższanie jej do 40, a nawet 45 stopni Celsjusza. Szczególnie wrażliwe na obniżanie temperatury jest stadium poczwarki. Ich śmiertelność jest wysoka już przy temperaturze wynoszącej 20 stopni Celsjusza. Wymagania te sprawiają, że gatunek ten występuje głównie w rejonach cieplejszych, za to pojawia się w nich dość często. Powoduje poważne straty w magazynach w których niszczy włosie, wełnę, skóry, rogi, futra i pierze.
