Pętlak pstrokaty znany również jako baldurek pstrokaty jest chrząszczem żerującym w drewnie.
Pętlak pstrokaty występuje w Europie, na Kaukazie, Zakaukaziu oraz w południowo-zachodniej Azji. Na terenie Polski pętlak pstrokaty występuje w całym kraju jednakże w rejonach górskich oraz na pogórzu jest on liczniejszy niż w rejonach nizinnych. Pętlak pstrokaty występuje głównie w starych, liczących od 140 do 160 lat drzewostanach znajdujących się w dobrze nasłonecznionych miejscach.
Pętlak pstrokaty to robak w drewnie wyjątkowo dużej ilości gatunków drzew żerujący. Wśród drzew liściastych są to brzozy, buki, dęby, graby, jesiony, leszczyny, olchy, osiki, wiązy i wierzby. Wśród drzew iglastych są to jodły, sosny i świerki. Żerowanie pętlaka pstrokatego odbywa się w szyjkach korzeniowych z korzeniami oraz w odziomkowych częściach nadal stojących, ale martwych już drzew. Poza tym ten drewnożerny robak żeruje również w drzewach złamanych, tylcach złomów, leżaninie, pniakach oraz odłamanych gałęziach znajdujących się na ściółce.
Osobniki dorosłe pętlaka pstrokatego mają od 13 do 20 milimetrów długości. Człony czułków począwszy od trzeciego aż po jedenasty są dwubarwne - czarne i żółte. Głowa oraz przedplecze są czarne. Przedplecze pętlaka pstrokatego jest dzwonowato wydłużone. Jego długość jest większa od szerokości przy nasadzie. Pokrywy pętlaka pstrokatego silnie zwężają się ku końcowi. Zwężanie się pokryw pętlaka pstrokatego ku końcowi połączone z ich zaokrągleniem z przodu powoduje, że przypominają on bardzo wydłużony symbol serca. Końce pokryw są ukośnie wycięte. Większa część pokryw jest żółta. Znajdują się na nich jednak czarne plamy i przepaski. Koncentrują się one w tylnej części pokryw. Najczęściej układ kropek i przepasek wygląda w ten sposób, że w przedniej części pokryw znajduje się pięć plamek, a w tylnej części dwie przepaski z których druga znajduje się na samym końcu pokryw. Samce pętlaka pstrokatego można odróżnić od samic po dwóch dużych zębach znajdujących się na wewnętrznej stronie ich tylnich goleni. Zęby te nie występują u samic pętlaka pstrokatego.
Osobniki dorosłe pętlaków pstrokatych pojawiają się od czerwca do sierpnia. Najliczniejsze są one w lipcu. Najczęściej widywane są na kwitnących krzewach takich jak bzy czarne i roślinach zielnych z rodziny baldaszkowatych znajdujących się w pobliżu materiału lęgowego larw pętlaka pstrokatego.
Białe, cylindryczne larwy pętlaka pstrokatego osiągają do 26 milimetrów długości. Głowa larwy jest żółta. Przedplecze pomarszczone i błyszczące. Żerowanie larw pętlaka pstrokatego odbywa się w drewnie wilgotnym i częściowo rozłożonym przez grzyby. Larwy pętlaka pstrokatego wygryzają w nim długie, nieregularne chodniki mające do 8 milimetrów długości. Chodniki te wypełniane są przez larwy pętlaka pstrokatego ekskrementami i drobnymi trocinkami.
Poczwarki pętlaka pstrokatego osiągają od 11 do 18 milimetrów długości. Na końcu ich odwłoka znajdują się dwa cienkie, długie i proste końce. Przepoczwarzenie się ma miejsce pod koniec wiosny lub na początku lata. Odbywa się ono w wydłużonej, owalnej kolebce poczwarkowej. Kolebka ta ma od 35 do 40 milimetrów długości. Po wylęgnięciu się chrząszcze pętaka pstrokatego opuszczają kolebkę przez wygryzione przez siebie otwory wylotowe o średnicy 6 milimetrów.
Cykl rozwojowy pętlaka pstrokatego trwa od dwóch do trzech lat.
Petlak pstrokaty zasiedla głównie drzewa martwe, pniaki i gałęzie w związku z czym nie wyrządza on znaczących strat. Czasami zdarza się że opada on żywe drzewa z uszkodzoną korą. Zniszczenia, które powoduje w takich drzewach bywają na tyle poważne, że znacząco zwiększa się ryzyko ich połamania przez wiatr.
